رمز ماندگاری‌اش به تنوع و تعدد فرهنگ کودکان و نوجوانان برمی گردد. برنامه‌هایی که از خود بچه‌ها برای خودشان تولید شود، محبوب می‌شود و می‌ماند.ولی برنامه‌هایی که با دید بزرگ‌ترها ساخته می‌شود خیلی باید پر و پیمان باشد که ماندگار شود. تازه در آن صورت هم بعید می‌دانم برنامه محبوب شود. بچه‌های امروزی بعضا سریال‌های بزرگ‌ترها را به برنامه کودک ترجیح می‌دهند.

بله. بچه‌ها با مسابقه محله همذات پنداری می‌کنند. بازی‌های ما ریشه در رفتارهای اجتماعی خود بچه‌ها دارد. بچه‌ها در آن لحظه احساس می‌کنند خودشان گوشه‌ای از این شیرین‌کاری‌ها و بازی‌ها را انجام داده‌اند.

کودک درون من همچنان زنده است.من بازی با بچه‌ها را دوست دارم. هیبت من هیبت کودک پسندی نیست. شما من را کنار داریوش فرضیایی (عمو پورنگ) می‌بینی که او جثه ریزتری دارد. اما من واقعا بچه‌ها را دوست دارم. بعضی از برنامه‌هایی که محبوب نمی‌شوند مشکلشان این است که دست‌اندرکارانشان این حس را نسبت به بچه‌ها ندارند. من وقتی به صورت بچه‌ها نگاه می‌کنم واقعا معصومیت و دل پاکشان را می‌بینم. حالا کار ندارم آن بچه ممکن است در آینده یک خلافکار بشود. من دوست دارم نوعی کار کنم که آن بچه شاد بشود.

من خودم دوست دارم به شهرستان‌ها بروم، چون بچه‌های گوشه و کنار ایران لهجه‌های جالبی دارند. شرایط اقلیمی ایران خیلی متنوع است.

نه. من دنبال بازی‌هایی هستم که بچه‌ها در عین رقابت سرگرم هم بشوند. مهم نیست که محلی باشند.

با توجه به لوکیشنی که در آنجا وجود دارد می‌نشینم فکر می‌کنم. دوست دارم بازی‌ها در عین ورزشی بودن جنبه طنزی هم داشته باشند. مثلا می‌گویم در یک زمین چمن صندوق‌ها را روی هم بگذارید و بالا بروید. هر کس بالاتر ایستاد برنده است.

خدا را شکر تا الان که بالای هزار تا برنامه ساخته‌ایم یک قطره خون از بینی کسی نیامده. کوچک‌ترین اتفاقی نیفتاده. بچه‌ها خیلی تیزتر از این حرف‌ها هستند. می‌دانند چطور از پس فرار از حادثه بربیایند.

3 سال است که شبکه 5 ترکیه برنامه‌ای عین برنامه ما راه انداخته است. اسمش هست «بو محله د» یعنی این محله. من شک ندارم که این برنامه از مسابقه محله الگو گرفته است.

به جان خودم سرش را هم مثل من تراشیده (می‌خندد) یکی از دوستان فایل این برنامه را با ایمیل برای من فرستاد. حتی بخش‌هایش هم همان بخش‌های ماست. تلویزیون با کمترین هزینه می‌تواند بچه‌ها را شاد کند. همیشه نیازی به دکورهای سنگین نیست. بقیه هم می‌خواهند این راه را امتحان کنند.

من خوشحالم که الان موی این طوری مد شده (می‌خندد). سر طاس یا موی تراشیده تنها مدل مویی است که پیامبر توصیه کرده. شما برای نزدیک شدن به خدا در سفر حج باید موی سرتان را بتراشید. بازیکنان تیم برزیل وقتی به اردو می‌روند باید سرشان را بتراشند. در آن صورت بازیکنان نمی‌توانند جلب توجه کنند. وقتشان جلوی آینه تلف نمی‌شود. بهداشت را بهتر رعایت می‌کنند. در مصرف آب و برق صرفه‌جویی می‌شود، چون نمی‌خواهند با سشوار موهایشان را خشک کنند.

من در یکی از برنامه‌هایم گفتم اگر می‌خواهید در مصرف برق صرفه‌جویی کنید همین الان تلویزیون را خاموش کنید. 20 دقیقه دیگر که برنامه من تمام شد تلویزیون را روشن کنید. همکارانم گفتند این چه حرفی بود؟ چرا علیه برنامه خودت تبلیغ منفی می‌کنی؟ بعضی‌ها برنامه ضعیف می‌سازند و در آن از مردم می‌خواهند برق کمتری مصرف کنند.خود آن برنامه دارد برق مصرف می‌کند! صبح‌ها که تلویزیون را روشن می‌کنی، اگر تصویرش را هم نبینی هیچ فرقی نمی‌کند.بیشتر وقت‌ها دو نفر دارند با هم حرف می‌زنند. اسم این رسانه تلویزیون است.یعنی باید مفاهیم سنگین و سبک را از طریق تصویر به مخاطب منتقل کند.

اتفاقا آنهایی که تنبل کلاس هستند در مسابقه ما خیلی باحال کار می‌کنند (می‌خندد). بچه‌ای هست که ذاتا خنگ است. من آن بچه را هم در مسابقه‌هایم می‌آورم. آن بچه تقصیر خودش نیست که کندذهن به دنیا آمده. من یک‌بار در هواپیما نشسته بودم. مهماندار گفت خلبان با تو کار دارد. خلبان من را به کابین برد و گفت من کلاس دوم راهنمایی که بودم در برنامه شما شرکت کردم. اتفاقا بچه درسخوان هم نبودم. اما در برنامه شما برنده شدم.

شیرین‌کاری یعنی کاری جدا از رفتارهای معمول روزانه. در برنامه ما بچه‌ای که حرکت ورزشی هم بکند شیرین‌کاری محسوب می‌شود. ورزش ژیمناستیک واقعا شیرین‌کاری است. پشتک زدن کاری است که هر کسی از عهده‌اش برنمی‌آید. تقلید صدا یک شیرین کاری است. چند روز پیش یکی از بچه‌ها صدای الاغ در آورد. یک صدای عجیبی در آورد که با خود الاغ مو نمی‌زند (می‌خندد). صدای دراز گوش صدای خیلی قشنگی نیست، ولی بچه‌ها این چیزها را دوست دارند.

بچه که بودم شعبده بازی می‌کردم. یک سری وسیله‌های بزرگ داشتم. یادم می‌آید سر قطع می‌کردم و نیم تنه را از هم جدا می‌کردم. همین الان خیلی‌ها دارند با این وسیله‌ها کار می‌کنند.

اصولا دنیای امروز ما دنیای تنبلی است.تلفن همراه و خودرو و رایانه مردم را تنبل کرده‌اند. آدم‌ها فکر می‌کنند هر چقدر سکون بیشتری داشته باشند دارند بهتر زندگی می‌کنند. شاید بعدها به این نتیجه برسیم که کاش این اتفاق نمی‌افتاد. کاش من با اسب به این طرف و آن طرف می‌رفتم.به هر حال نمی‌شود جلوی فناوری روز را گرفت. بچه‌ها وقتی جلوی کامپیوتر می‌نشینند قوز می‌کنند و چشم‌هایشان سرخ می‌شود. هیجان‌های دورنی‌شان در انگشت‌هایشان خلاصه می‌شود. انگشت‌هایشان واقعا درد می‌گیرد. این دردها منجر به آرتروز می‌شود. اینها بعد‌ها مشخص می‌شود. من وقتی برنامه درست می‌کنم به بچه‌ها می‌گویم ‌دست، سوت و جیغ. همین باعث می‌شود انرژی بچه‌ها تخلیه شود. این بچه وقتی دارد با رایانه بازی می‌کند نمی‌تواند جیغ بزند، چون پدرش آنجا نشسته است. من نه دکترم نه روانپزشک. اما احساس می‌کنم بچه‌های امروزی این مشکلات را دارند. با همین انگیزه هم برنامه‌ام را تهیه می‌کنم. سر و سامان دادن چند هزار بچه شوخی نیست. ما وقتی نماهای خداحافظی را می‌گیریم شما می‌بینید چه جمعیتی هجوم می‌آورند. وقتی می‌گویم خدانگهدار نه من می‌مانم نه تصویربردار.

بچه‌ها این کار را از خود تلویزیون یاد گرفته‌اند. آن زمان آخرین لحظه‌هایی است که شانس دارند تصویرشان ثبت بشود.

نه، اصلا. همین مسابقه محله را بتوانم اجرا کنم کلی کار کرده‌ام. بازیگرها بعد از کلی کار کردن می‌آیند مجری می‌شوند. وقتی تو اجرا می‌کنی در منظر بیننده جایگاهی داری؛ اما وقتی در کنارش بازی هم می‌کنی بیننده نمی‌پذیرد که اینها حرف دلت است. می‌گویند هنگام اجرا هم دارد بازی می‌کند. این خوب نیست.در دنیا مرسوم نیست که یک نفر هم مجری باشد هم بازیگر. ممکن است بازیگری برود مراسم اسکار را اجرا کند اما آن یک کار ویژه است در ارتباط با حرفه خودش.